ပန်းရိုင်း ရေးသည်

ဖိုးခွား ဆိုတဲ့ ကောင်လေးတယောက် ရဲ့ ငယ်ငယ်က ဟက်ပီးအင်းဒင်း ကွစ်ကီ ဇာတ်လမ်းလေး ဖြစ်ပါသည် ။

ဖိုးခွား ငယ်ငယ်ထဲက အနှိပ်ခံရတာ ကို ကြိုက် သည် ..။ ဘယ်အချိန်လောက် က
စပြီး အနှိပ်ခံရတာကို ကြိုက်ခဲ့သလဲ ပြန်စဉ်းစားရင် သူ ဆယ်တန်း စာမေးပွဲဖြေတုံး က စာမေးပွဲနီးမှ ကပ်တွန်း
တဲ့ သူနဲ့ သူငယ်ချင်း ဘိုကြီးတို့ ကျက်ရတဲ့ စာတွေက များတော့ ဇက်တွေ ညောင်း..ခါးတွေ တောင့်နေလို့ ဖိုးခွားအမေ က
ရပ်ကွက်ထဲမှာ နှိပ်တဲ့ ဦးဖိုးဆောင်းကို ခေါ်ပေးသည် ..။ ဦးဖိုးဆောင်းသည် ထောင်ထောင်မောင်းမောင်း တုတ်တုတ်
ခိုင်ခိုင် လူကြီး ဖြစ်သည် ..။ ဖိုးခွား ဘယ်လောက်အထိ တောင့်တင်းကိုက်ခဲနေသလဲ ဆိုရင် ဦးဖိုးဆောင်း သူ့အပေါ် တက်နင်းတာ ခံနိုင် သည် ..။ ဦးဖိုးဆောင်း က ကြမ်းပြင်မှာ ဖင်ချထိုင်နေတဲ့ ဖိုးခွား ရဲ့ ပုခုံးပေါ်ကို ခွေးချေပေါ်ကတဆင့် တက်နင်းပေးသည် ..။ အဲဒီအချိန် တုံးက ကိုက်ခဲလွန်းအားကြီးတော့ ဖိုးခွားသည် အနှိပ်သည် ဆိုရင် ဦးဖိုးဆောင်းလို သန်သန်မာမာ လူကြီးမှ ကောင်းသည်လို့ ထင်မိခဲ့သည် ..။

နောက်ပိုင်း တက္ကသိုလ်ကျောင်းသားတယောက် ဖြစ်လာပြီးတဲ့အချိန် ဖိုးခွားလဲခြေလျင်တောင်တက် အသင်းကို ဝင်ခဲ့ပြီး ခရီးဝေး
လမ်းလျောက်တာတို့ တောင်တက်တာတို့ ပါဝင် လုပ်ခဲ့သည် ..။

တနေ့ ပင်ပမ်းကိုက်ခဲလွန်းလို့ အိမ်က အဒေါ်တွေကို အနှိပ်သည် ခေါ်ပေးဖို့ သူ ပြောသည် ..။

သူ့အိမ်က အဒေါ်တွေ ခေါ်လာတာက အသက်၄၀ကျော်လောက် ရှိတဲ့ မိန်းမကြီး ..။ မအိ..တဲ့ ..။ မအိ သည် ရွက်ကြမ်းရေကြို သာမန် ရုပ်ရည် နဲ့အသားညိုညို ပိန်ပိန် မိန်းမတယောက် ဘဲ ။ မအိ စနှိပ်နှိပ်ချင်းတုံးက ရိုးရိုး နှိပ်နေတာပါဘဲ ..။

ဆယ့်လေးငါးမိနစ်လောက် ကြာတော့ မအိ ဖေါက်လာသည် ..။ ဖိုးခွား ပေါင်တွေကို နှိပ်နေတဲ့အချိန် မအိ လက်ခုံက ဖိုးခွား ဖွားဖက်တော် ကို မသိမသာ ပွတ်လာသည် ။ စစခြင်းတုံးက ဖိုးခွားက မတော်တဆ ထိတာဖြစ်မည် လို့ ထင်တာ ..။

နောက်တော့ သိသိသာသာ ထိလာ သည် ..။ ဖိုးခွား လဲ အသက်က ၁၈…၁၉ ဆိုတော့ မအိ လက်ခုံနဲ့ ထိလိုက်..တံတောင်ဆစ် နဲ့ ပွတ်လိုက် လုပ်နေတော့ သူ့ဖွားဖက်တော် က ထောင်ထ လာရတော့တာပေါ့ ..။ ပေါ်တင်ကြီး ထိလိုက် ကိုင်လိုက်တာမျိုးလဲ မဟုတ်ဘူး ..။ မအိ ထိတာ ပွတ်တာတွေက တကယ်တော်တာ ..။

အပူထုတ်မယ် ဆိုပြီး ဖိုးခွားပေါင်တွေကို ကားခိုင်းပြီး တံတောင်ဆစ် နဲ့ ပေါင်ခြံတနေရာကို ဖိထောက် သည် ။ ခပ်ကြာကြာလေး ထောက်ထား ပြီးမှ တံတောင်ဆစ် ကို ဖယ်လိုက်ပြီး ဖိုးခွား ပုဆိုးကို ဆွဲမပြီး ခါ သည် ..။

ဒီလို ဆွဲမတဲ့အချိန် ထောင်နေတဲ့ သူ့ငယ်ပါရဲ့ ထိပ်ခေါင်းကို မသိမသာလေး ထိကိုင်သွား သည် ..။ ဒါလေးတွေ က သူ့စိတ်ကို မရိုးမရွ ဖြစ်စေ သည် ..။ သူ့ဖွားဖက်တော် ငယ်ပါ လဲ မတ်မတ်ထောင်နေ ပြီး ..မအိ ဆက်ပြီး ကိုင်စေချင်မိ သည် ..။ အချိန်က စေ့သွားပြီ ..။ မအိ နှိပ်နိုင်သေးလား..နောက်ထပ် တနာရီ ထပ် နှိပ်ပေးအုံးမလား မေးရပြီ ..။ စွဲသွားပြီ လေ ..။ မအိကို နေ့တိုင်းလို ဘဲ ခေါ်ရတဲ့ အခြေအနေ ရောက်လာ သည် ..။ မအိ က သူမ လုပ်မြဲ မထိတထိဘဲ လုပ် သည် ..။ ဒီ့ထက် ပိုမလာ ..။ လူတွေ ဘေးမှာ ရှိနေရင် လဲ မလုပ် ..။ မျက်နှာသေသေ နဲ့ မသိသ လို နဲ့ ကလိပေးနေတာ .. ။

ဖိုးခွား လဲ မအိ အပြန် မှာ အနှိပ်ခ ပိုက်ဆံပေးရင် အပိုဆောင်းဆောင်းပြီး ပေး သည် ..။ သူက ပေးနိုင်ကမ်းနိုင်တော့ မအိများ များများပေးရင် ထပ်ပြီး ထူးခြားလာလေမလား ဆိုပြီး မအိ အပြန် တနေ့မှာ အပိုငွေ အများကြီး ပေးကြည့်လိုက် သည် ..။ နောက်တနေ့ ညနေ မအိ
နှိပ်တော့ အင်လိုဘဲ မသိမသာ ဖျတ်ကနဲ ကိုင်လိုက်တာ ထိလိုက်ဖိလိုက်တာ ..ပွတ်သပ်လိုက်တာတွေ လုပ်ပေမဲ့
ဒီထက်တော့ ထူးခြားမလာ ဘူး ..။

သူ့မှာဘဲ တောင်ကျန် ဖြစ်ခဲ့ရ သည် ..။ မအိ နှိပ်ပြီး ပြန်သွားတိုင်း ဖိုးခွား ကွင်းတိုက်ရ
သည် ..။ တနေ့တော့ မအိ လက်သန်းလေး နဲ့ မသိမသာ ထိလိုက် ပွတ်လိုက် လုပ်နေတုံး
သူ့လက်ကို ဆွဲယူပြီး သူ့ဖွားဖက်ေ တာ် ကို ဆုတ်ကိုင်ခိုင်းလိုက် သည် ..။ မအိ လဲ ေ ဘးဘီဝဲယာ ကို
ကြည့်ပြီး .. လူတွေ့မယ် ..လို့ ခပ်တိုးတိုး ပြော သည် ..။ လုပ်ပါဗျာ ..ကျနော် အရမ်း တောင်နေပြီ ..လို့ ပြောရင်း ဖိုးခွား မအိ ပေါင်ကြားကို လှမ်းစမ်းလိုက် သည် ..။

လူတွေ့ပါမယ် ဆို …။

မအိ က သူ့လက်ကို ဆွဲဖယ်ပစ် သည် ..။ မျက်စောင်းထိုး လိုက်ပြီး သူ့ဖွားဖက်တော် ကို ခပ်ဖွဖွ ဆုတ်ကိုင်ပြီး ကွင်းတိုက်ပေး သည် ..။

အခန်းအပြင်ကိုလဲ ခဏခဏ လှည့်ကြည့် သည် ..။

( မအိ. . .)
( ဘာလဲ . .)

( တွေ့ချင်တယ်ဗျာ ..)

( ခု..ေတြ႕ေနတာဘဲ ..)

( လွတ်လွတ်လပ်လပ် တွေ့ချင်တယ် ..မနေနိုင်တော့ဘူးဗျာ . .)

( လူတွေ ကြားကုန်မယ်..နောက်မှ နောက်မှ . .)

မအိ ကွင်းတိုက်ပေးတာ တော်တော် ကောင်း သည် ..။
လူမလစ်တာကြောင့် အဲဒီနေ့က ဖိုးခွား လဲ မအိပြန်သွားပြီးမှ ကွင်း ပြီးအောင် တိုက်လိုက်ရ သည် ..။

ဘာဘဲပြောပြော မအိ ကွင်းတိုက်ပေးတာ သူ ကျေနပ် သည် ..။ နောက်နေ့ ညနေ ကံကောင်းချင်တော့ တအိမ်သား လုံး ကမာရွတ် က အမျိုးအလှူ ကို သွားကြ သည် ..။

သူတယောက်ထဲ အိမ်မှာ ကျန်နေတုံး မအိ ရောက်လာ သည် ။ သူ့အခန်းထဲက ဖျာပေါ် ပက်လက် လှဲအိပ်ရင်း ..မအိ လဲ သူ့ဘေးလာထိုင်ရော မအိကို

ဆွဲလှဲပြီး ထမိန်ကို ဆွဲလှန် သည် ..။

“ ဟဲ့ . .အို . .လူတွေ့ကုန်မယ် . .”

“ မေတြ႕ဘူး ..မပူနဲ႕ ဘယ္သူမွ မရွိၾကဘူး .. ”

“ ၿပန္လာလို႕ တိုးကုန္မွ ဒုကၡ…..”

“ မတိုးဘူး…လာ..လာ….မအိ ….လုပ်ကြရအောင်ပါ …”

မအိရဲ့ အမွှေးမဲမဲ နဲ့ အဖုတ်ကြီးကို တွေ့လိုက်ရတော့ ဖိုးခွား စိတ်တွေက လုံးဝကို ထိန်းလို့ မရတော့ဘူး ..။

မအိကိုယ်ပေါ်ကို တက်ခွမိတော့တာဘဲ ..။

မအိလဲ အို..ဟင်..လုပ်နဲ့ ဘာညာ နဲ့ ပေါင်ကို ကားပေးလိုက်တော့ ဖါ ခဏခဏ ချဘူးနေတဲ့ ဖိုးခွားလည်း မအိရဲ့ အဖုတ်ထဲ သူ့အတန်ကို သွင်းတော့တာဘဲ ..။

မအိရဲ့ အဖုတ်ကလည်း အရေတွေနဲ့ စိုစိုရွှဲနေသည် ။ မအိလည်း သူနဲ့ ထိတွေ့ရတာ ထန်နေတဲ့ ပုံဘဲလေ ..။မအိအဖုတ်ကြီးထဲ ပြိကနဲ ဝင်သွားတာနဲ့ ဖိုးခွားလဲ ထပ်ထိုးသွင်းထည့်သည် ..။

“ အမလေး..ဖြေးဖြေး ဟဲ့ …တအားကြီးဘဲ ..လူသာငယ် ..ဟွန်း မပြောလိုက်ချင်ဘူး …နဲတာကြီး မဟုတ်ဘူး …”

တဗျစ်တောက်တောက် နဲ့ ရေရွတ်ပြီး ပြောနေပေမဲ့ မအိသည် သူလုပ်တာတွေကို ကျေနပ်တေတယ် ဆိုတာ သိသာ သည် ..။

တချက်နှစ်ချက် စလုပ်တော့..“ လုပ်..လုပ်..လူမိသွားမှ ဟုတ်ပေ့ ဖြစ်နေမယ် …” လို့ ပြောရင်း မအိ သည် အောက်ကနေပြီး ကော့ကော့ပေးတော့ ဖိုးခွားလဲ ခပ်သွက်သွက်

ၾကံဳးထည္႕ေတာ႕တာဘဲ ..။

အရေတွေက ရွှဲနေတော့ တဖွတ်ဖွတ် အသံတွေ ထွက်လာသည် ..။ မအိ လဲ တအင်းအင်း နဲ့ ဖင်ကြီးတွေကို ရမ်းခါ လှုပ်ပေးလိုက် ကော့ပေးလိုက်နဲ့ ဖြစ်လာသည် …။

ဖိုးခွားလည်း မအိ အကျင်္ ီကို ချွတ်တော့ မအိက ကူညီ ချွတ်ပေးသည် ..။ ဘရာစီယာကိုတော့ မချွတ်တော့ဘဲ အပေါ် လှန်တင်လိုက်သည် ..။ မအိနို့ကြီးတွေ ကို စို့လိုက်သည် ..။ ခါး အောက်ပိုင်းကလဲ တအားဆောင့်သွင်းနေသည် ..။
“ အင်း…အင်း…အင်း….”

ကောင်းသည် ..။ တအားကောင်းသည် ….။
ဖွတ်ဖွတ်ဖပ်ဖပ် အသံတွေ ညံနေသည် ..။

“ တကတဲ ..အရေးထဲ နို့က စို့ချင်နေပြန်ပြီ ….”

နို့ကြီးတွေကို တဖက်ပြီး တဖက် တပြွတ်ပြွတ် စို့ရင်း အားကုန် ဆော်တော့တာဘဲ ..။ မအိလဲ တအားအား တအီးအီးနဲ့ အောက်ကနေ တုန့်ပြန်သည် ..။ ဆက်တိုက် အသားကုန် ဆောင့်ထည့်ရင်း ပြီးခါနီးမှာ အဖုတ်ထဲက သူ့အတန်ကို ဆွဲထုတ်ရင်း သုတ်ရေတွေ တပုံကြီး မအိ ဘိုက်ပေါ်ကို ပန်းထုတ်လိုက်ရင်း ပြီးသွားသည် ..။

ယနေ့ခေတ် မာဆတ်တွေ ခေတ်စားနေချိန်မှာ ငယ်ငယ်က ရပ်ကွက်ထဲက အနှိပ်သည် မအိ နဲ့ ကြုံဆုံခဲ့တာလေးတွေ ကို အမှတ်ရနေဆဲ ….။

ပန်းရိုင်း

ၿပီးပါၿပီ